Ród Er Nyphala

"Kochana Vam!
Na poczÂątku chciaÂłam Ci zÂłoÂżyĂŚ gorÂące podziĂŞkowania za udzielenie poparcia wzglĂŞdem mych zamierzeĂą. Nawet nie wyobraÂżasz sobie o jakie dreszcze emocji przyprawia mnie myÂśl o czekajÂącej mnie kolejnej wyprawie. ÂŻaÂłujĂŞ, iÂż nie mogĂŞ CiĂŞ zabraĂŚ ze sobÂą, jednak pĂłki tylko my dwie chronimy Nyphalii, nie moÂżemy jednoczeÂśnie gnaĂŚ w miejsca zapomniane przez bogĂłw.
Uda³o mi siê znaleŸÌ przewodnika. Na imiê mu Hanas, jest cz³ekiem w podesz³ym wieku, znaÌ jednak dobrze jego doœwiadczenie po bliznach z bojów i têpych od okrutnych wspomnieù oczu. Czasem napawa mnie strachem, jednak czujê, ¿e mo¿na mu ufaÌ, co nie znaczy, i¿ zamierzam informowaÌ go o celu wyprawy, zreszt¹ sam nigdy o niego nie zapyta³. W ogóle zdaje siê odzywaÌ z rzadka, jeno gdy jest to koniecznie. Goniec, który zawita³ u Ciebie ostatnio ruszy³ z nami, choÌ okaza³ siê byÌ mniej odwa¿ny ni¿ na pocz¹tku obiecywaÌ raczy³, ale o tym póŸniej.
Droga z Deccis, jak pewnie siê spodziewasz, minê³a nam lekko. Brukowane trakty s¹ wszak idealnym sposobem na przebycie drogi konno. Po przeprawie mostem przez Dealijê i Mandlijê udaliœmy siê na nocleg do pobliskiej wsi zamieszkiwanej przez rolników z Naquis. Oczywiœcie nie oby³o siê bez gburowatych odzywek na temat panny podró¿uj¹cej z dwoma niespokrewnionymi mê¿czyznami. Na przysz³oœÌ zamierzamy przedstawiaÌ siê jako rodzina. Nie mam jednak pojêcia czy Hanas mia³by byÌ mym lubym, czy te¿ ojcem. Dalej udaliœmy siê wzd³u¿ pasma gór oddzielaj¹cego trakt od Larii. Nie s¹ one tak okaza³e jak Quentai, które zdobywa³yœmy razem, jednak ominiêcie ich zajê³o nam kolejne dwa dni podró¿y i zmusi³y do noclegów poza osadami ludzkimi. Jak zapewnia Hanas, tereny te, choÌ bliskie Puszczy, s¹ uznawane za wzglêdnie bezpieczne.
Gdy dotarliœmy do skraju Mrocznej Puszczy goniec poprosi³ mnie o napisanie tego¿ listu, który w³aœnie do Ciebie, Vam, kierujê. Przyzna³, ¿e ca³¹ drogê walczy³ sam ze sob¹, jednak przemóc siê nie da³ rady i prosi o pozwolenie na niewchodzenie wraz z nami do Puszczy. Có¿ mia³am zrobiÌ, zgodzi³am siê. Odsy³am go do Ciebie, ma jednak wróciÌ z odpowiedzi¹ pod skraj lasu, gdzie listy donosiÌ bêdzie mu Hanas. Nie bêd¹ one niestety zbyt czêste, wiec nie zamartwiaj siê jak czasem przez miesi¹c czy dwa nie dam znaku ¿ycia.
Niech Natrivial ma CiĂŞ w swojej opiece.
Aurea"

"Kochana Vam!
Wybacz mi proszê, ¿e tak d³ugo nie mia³aœ ode mnie ¿adnych wieœci, jednak sprawy potoczy³y siê zgo³a inaczej, ni¿ przewidywa³am. Ruszyliœmy razem z Hanasem przez puszczê sami. Droga by³a dok³adnie taka, jak j¹ w starych ksiêgach podró¿nicy opisywali - ¿mudna i powolna. Ka¿dy krok w tej gêstwinie roœlin poprzedza³o torowanie sobie drogi i upewnianie siê, czy aby coœ wrogiego nie czai siê tu¿ obok. Niesamowite, ¿e w jednych miejscach roœlin nie ma w ogóle, a w innych jest ich taki nat³ok! Nigdy wczeœniej nie czu³am siê tak zdominowana przez roœliny, choÌ ca³e ¿ycie z nimi spêdzi³am. Zwierzêta zazwyczaj okazywa³y siê p³ochliwe, choÌ raz jeden stwór, którego pochodzenia ni nazwy poznaÌ mi nigdy dane nie by³o zaatakowa³ Hanasa brutalnie rani¹c mu prawe ramiê, po czym równie szybko jak siê pojawi³, znikn¹³. Rana mego przewodnika, choÌ opatrywana przeze mnie najlepiej jak potrafi³am, goi³a siê powoli i utrudnia³a dalsz¹ podró¿.
Przez piêÌ dni b³¹dziliœmy po Puszczy, zdawaÌ by siê mog³o w nieokreœlonym kierunku, jednak Hanas dobrze wiedzia³, dok¹d mnie prowadzi. Musisz jednak wiedzieÌ, Vam, ¿e to nie my, a Oni nas znaleŸli. Otoczyli nas, krzycz¹c coœ w sobie tylko znanym jêzyku. Ich skóra ledwie co kolorem ró¿ni³a siê od liœci tutejszych drzew, co starsi zaœ kolorem cia³a upodabniali siê do ziemi. Oczy, soczysto zielone, zdawa³y siê byÌ wbite w nas jak w ofiary, a jednoczeœnie czujnie obserwuj¹ce otoczenia. Ubrani byli w lniane tuniki, a w ogniste w³osy powplatane mieli tutejsze roœliny. Poruszali siê na boso, jakby bali siê ¿e za nadto os³oni¹ siê od ziemi, a której czerpi¹ energiê. Nawet nie zauwa¿y³a kiedy osobnik za mn¹ uderzy³ mnie w g³owê. Poczu³am tylko b³ysk bólu kieruj¹cy siê od czaszki do krêgos³upa i nic ju¿ nie pamiêta³am.
Obudziliœmy siê w drewnianej klatce wewn¹trz czegoœ, co zapewne by³o ich wiosk¹. Mieszkali w drewniano trzcinowych konstrukcjach, a miast drzwi u¿ywali lnianych zas³on. Pocz¹tkowo nikt nie chcia³ z nami rozmawiaÌ, zaczynaliœmy ju¿ nawet podejrzewaÌ, i¿ nikt tu nie zna jêzyka nieplemiennego. Przetrzymali nas w niepewnoœci do nastêpnego ranka, po czym bez s³owa wyprowadzili do jednej z chat. W œrodku unosi³ siê duszny zapach kadzide³, a na œcianach porozwieszane by³y wyrzeŸbione w korze bo¿ki. Przed nami stan¹³ wysoki mê¿czyzna o ciemnej skórze i soczysto zielonych oczach. Jego ognisto czerwone w³osy opada³y swobodnie na nieokryte ramiona. By³ dobrze zbudowany, co jeszcze bardziej podkreœla³ wyprostowan¹ sylwetk¹. Mia³ na sobie d³ug¹ jasn¹ spódnicê, spod której nie by³o widaÌ stóp. Na szyi zwieszony mia³ ³aùcuszek zakoùczony suszonym, bia³ym kwiatem. Z pewnoœci¹ nie by³ to strój ³owny. Rzuci³ coœ niezrozumia³ego do wartowników, którzy natychmiast siê oddalili. Hanas, jak tylko go zobaczy³, uk³oni³ siê i szturchn¹³ mnie, bym uczyni³a to samo. Gdy byliœmy pochyleni, wyszepta³:
- Nosi Argentis, KrĂłlewski kwiat. To rodzina wodza plemienia, a moÂże i sam wĂłdz.
- Wybaczcie to powitanie, nieczêsto miewamy goœci. Nazywam siê Anantis, mój ojciec jest wodzem plemienia Hasil. Sk¹d jesteœcie? - g³os wydobywaj¹cy siê z ust rozmówcy zadziwia³ nie tylko zrozumia³oœci¹ s³ów, ale i niezwykle g³êbok¹ barw¹. Hanas zacz¹³ t³umaczyÌ, sk¹d przybyliœmy, jednak szybko siê zorientowa³, ¿e nie zna przyczyny wyprawy, w czego t³umaczeniu postanowi³am go wyrêczyÌ. Opowiedzia³am o znalezionej roœlinie, o której nic w znanym nam œrodowisku nie wiadomo. Prosi³am o zbadanie jej przez specjalistów z ich plemienia. Anantis wys³ucha³ uwa¿nie s³ów, ca³y czas siê uœmiechaj¹c. Kiedy skoùczy³am zapyta³, czy to wszystko o co proszê.
- Tak, Panie, o nic wiĂŞcej prosiĂŚ nie Âśmiem - po tych sÂłowach siĂŞ ukÂłoniÂłam.
- Po pierwsze Panem Twym nie jestem. U nas Panem dla kobiety jest wy³¹cznie jej m¹¿, a choÌ wdziêki masz wyj¹tkowe, nie przypominam sobie by kiedyœ z³¹czyÌ nam w parê by³o dane. Po drugie dziwi mnie, ¿e nie prosicie o przeniesienie do innej kwatery. Pozwólcie, ¿e od tego zacznê, a roœlinê przyjdê do Ciebie obejrzeÌ póŸniej.
Zszokowa³ mnie swoj¹ but¹ w zwracaniu siê do mnie po imieniu, i potem szokowa³ jeszcze bardziej. Przychodzi³ czêsto, przynosz¹c kolejne liœcie z lasów i porównuj¹c je z tymi. Uzna³, ¿e tutaj nie mog¹ takie rosn¹Ì, jednak w³aœciwoœci roœlin poznaje siê po w³aœciwoœciach im podobnych i na tym ma polegaÌ poszukiwanie cech Nyphalei. Anantis pozwoli³ mi wreszcie pos³aÌ Hanasa z listem na skraj lasu, dziêki czemu masz szansê dowiedzieÌ siê o dalszych losach naszej wyprawy.
Smutno mi czytaĂŚ, najdroÂższa, o Twej samotnoÂści. Faktem jest iÂż obie pochÂłoniĂŞte byÂłyÂśmy pracÂą na tyle, Âże nie zadbaÂłyÂśmy o towarzystwo. ObiecujĂŞ Ci, iÂż po powrocie wspĂłlnie poszukamy obiecujÂących adeptĂłw do pomocy. Nie mogĂŞ siĂŞ doczekaĂŚ powrotu do Ciebie.

Aurea"

Kochana Siostro!
Coraz rzadziej dane mi by³o pisaÌ do Ciebie, jednak wysy³anie listów z tego zapomnianego przez Królestwo zak¹tka nie jest rzecz¹ prost¹. Niezmiernie ciesz¹ mnie Twoje osi¹gniêcia, mam jednak nadziejê, i¿ za bardzo siê nie przemêczasz przy pracy. Powinnaœ od czasu do czasu pomyœleÌ o sobie. Jak siê domyœlasz czas ten spêdzi³am g³ównie na porównywaniu ró¿norakich tutejszych roœlin. Mam wra¿enie, i¿ znam ju¿ wiêksz¹ czêœÌ tutejszej flory. Pojedyncze okazy uznaliœmy z Anantisem za zbli¿one do Nyphalei, choÌ tylko jeden z nich dzieli³ cechy tak ³odyg, roœlin jak i kwiatów co sugeruje du¿e podobieùstwo tych¿e roœlin. Dziwi mnie jednak fakt, i¿ cudo to roœnie w bardzo podmok³ym terenie. Mo¿e naszej roœlinie te¿ przyda³oby siê zwiêkszyÌ porcjê wody.
I choÌ wstyd mi niepomiernie, najdro¿sza, to wiem, ¿e jesteœ jedyn¹ osob¹, z któr¹ mogê byÌ szczera i mnie nie odrzucisz. Od jakiegoœ czasu moja wspó³praca z Anantisem przeradzaÌ siê poczê³a w coœ, co przyprawia mnie o przera¿enie. Zaczê³o siê to ju¿ parê dni po moim pojawieniu siê tutaj. Wiesz, moja droga, ¿e nigdy nie by³am zauroczona w mê¿czyŸnie, a i doœwiadczenie me jedyne ma³¿eùskie dobrze siê nie potoczy³o. Moje cia³o siê starzeje i myœla³am, ¿e po¿¹dliwoœci nie zaw³adn¹ mym cia³em a¿ do zimnego grobu. Sta³o siê inaczej. Zaczê³am coraz czêœciej wpatrywaÌ siê w syna wodza i z ka¿dym dniem dawa³o mi to coraz wiêcej przyjemnoœci. On te¿ wyraŸnie nie unika³ mych oczu, a i niejednokrotnie muska³ pó³przypadkiem m¹ d³où, gdy wspólnie porównywaliœmy kolejne roœliny. Czu³am wtedy, jak ciep³e mrowienie roznosi siê od moich d³oni w kierunku szybciej bij¹cego serca, a cia³o doznawa³o spokoju i odprê¿enia, jakiego nigdy wczeœniej nie zazna³o.
Anantis nawiedza³ mnie coraz czêœciej i zostawa³ coraz d³u¿ej. Nawet nie potrafiê okreœliÌ, w którym momencie nasze relacje siê zacieœni³y. Przejœcie do cielesnoœci by³o jakby naturalnym nastêpstwem biegu wydarzeù. Nie jest nam jednak dane byÌ razem. Jak zapewne siê domyœlasz, tutejsi nie s¹ do mnie przyjaŸnie nastawieni, a i w ich zwyczaju nie jest ³¹czenie miêdzyrasowe. Z tego¿ powodu Anantis musi opuszczaÌ mój namiot nim zajdzie s³oùce. Pozostajê wtedy sama, w powoli stygn¹cym ³o¿u, z ³zami ciekn¹cymi po policzkach. Nie wiem czego siê spodziewam, b³agam nie pytaj i nie oceniaj. Wkrótce skoùcz¹ siê moje badania, a ja powrócê do Ciebie i resztê mego ¿ycia bêdê wspominaÌ, co utraci³am, a raczej czego mieÌ nigdy nie mog³am.
CierpiĂŞ okropnie, kochana, jednak wierzĂŞ, Âże powrĂłt i spotkanie z TobÂą bĂŞdzie najlepszym ukojeniem, dla mego zranionego serca i najlepszym czyszczeniem zhaĂąbionego ciaÂła.

Nie Âśmiem prosiĂŚ bogĂłw o nic, gdyÂż podÂług wszelkiej moralnoÂści jestem wyklĂŞta. LiczĂŞ jednak, Âże bĂŞdziesz dbaĂŚ o siebie i siĂŞ wkrĂłtce ujrzymy
Aurea